Ben ik weer.

Het is alweer een poosje geleden dat ik iets heb geschreven, hier komen weer wat flarden van de afgelopen weken.

Eerst nog een keer het land. Alles begon de volgende dag volgens planning (als machines zo’n anderhalf uur te laat aankomen is dat in Afrika eigenlijk gewoon op tijd :-)). Daar hield gelijk de planning weer op … het regende en de machine is wel begonnen maar kwam vast te zitten omdat het veel te nat en drassig was. Gelukkig was de grader ook al onderweg en die heeft ‘m losgetrokken. Tot zover niets aan de hand zou je denken. Wat er daarna allemaal gebeurde was eigenlijk een herhaling van de week ervoor - wéér boze mensen. Dit keer werd ik er een beetje pissig van. De vrouw die het hardst liep te roepen was het hoofd van een school waar we een week of 3 eerder een presentatie hebben gehouden. Ze weet dus donders goed wat Isolabantu is en waar ze voor staan, ze vindt het zelfs geweldig dat de vrijwilligers zich zo inzetten voor de gemeenschap. De Chief en de Induna (die is zeg maar 1 stapje lager dan de Chief) werden gebeld en ze kwamen samen naar het land. De Chief heeft ter plekke aangegeven welk gedeelte van het land precies voor de organisatie bestemd was, heeft gezegd dat de container gewoon gebracht kon worden en is weer vertrokken. De vrouw bleef maar mokken en zeuren … Er waren weer veel mensen aanwezig i.v.m. transport, het land egaliseren enz. We hebben uiteindelijk 5 uur in de regen gestaan.

Het transport van het gevaarte is weer een verhaal op zich. Op de dag van vervoer zou de container om 11.00 geladen worden, dat leek geen probleem en dat was het ook niet, maar …

We zijn eerst naar het land gegaan - waar de vrouw nog steeds (of alweer) stond te blêren. Wederom een hoop mensen aanwezig en dit keer kwamen ook langzaam maar zeker bijna alle Isolabantu-vrijwilligers aangelopen (hun kantoor zou immers gebracht worden en dat is een mijlpaal). Iets na 11.00 zijn we met een paar mensen richting SAPPI gegaan om het te kunnen volgen, te filmen en foto’s te maken. Surprise, daar was Capt. West ook. Leuk om te zien dat deze man vanaf dag 1 al geinteresseerd is in de organisatie en zich daar ook voor inzet.
Ineens … telefoon. Het was de Chief. Mevrouw deed nog steeds moeilijk en hij heeft spontaan besloten een andere, tijdelijke oplossing te zoeken. “Zet het kantoor voorlopig maar op mijn land, naast Tribal Court.” Tja … da’s makkelijk gezegd, maar je kunt niet zomaar een bedrijf dat kosteloos jouw container wil verplaatsen opdracht geven om iets anders te gaan doen. Gelukkig was Capt. West, die het vervoer heeft geregeld, er nog steeds en hij heeft met de vervoerder gebeld. Geen probleem, ze wilden ‘m wel naar Tribal Court brengen. ;-)

De container staat daar nu dus. Het is alleen jammer dat het voor de organisatie allesbehalve een centrale plek is en iedereen ontzettend ver moet lopen om er te komen. Ben benieuwd hoelang ’ie daar blijft staan.

Kennen jullie Bonani nog ? Jullie weten wel: de verrassing van de dag tijdens de huisbezoeken. Afgelopen zaterdag kwam ik haar tegen tijdens een evenement in het kader van HIV / AIDS. Ze was daar een van de sprekers en vertelde weer vol overgave haar verhaal. Ze kende me nog: Brendaaaa !! (knuffel, knuffel) Hoe zijn mijn foto’s geworden ? Hahahaha, het is echt een heerlijk mens.

Natuurlijk gebeurt er veel meer, maar het is gewoon zoveel dat ik af en toe niet meer weet waar ik moet beginnen met schrijven (en niet alles is weblog-geschikt).

Ik ben heel blij met alle reacties die ik op mijn weblog en via email krijg. Erop reageren komt er niet echt van, maar ik lees ze wel allemaal.

Het weer is nog steeds … hoe zal ik het eens zeggen ? Af en toe een mooie dag om vervolgens gelijk afgestraft te worden met 5 dagen regen. En ga nu niet zeggen dat het daar in Europa óók regent - dat is namelijk normaal. Hier is het zomer !!!!
Een opmerking die ik de laatste tijd regelmatig krijg: je bent zeker al aan het aftellen ? NEE !! ;-)

xxx

(foto's lukt even niet, die houden jullie tegoed)